Jozef wordt op 8 augustus 1903 geboren in Beugen en wordt geprofest in de orde van de Karmelieten op 18 september 1922, waarna hij de kloosternaam Willibrordus aanneemt. Op 2 juni 1928 volgt zijn priesterwijding. Pater Willibrordus vertrekt als missionaris naar Nederlands-Oost-Indië waar hij vanaf 1 februari 1942 aalmoezenier is van het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger. Op 8 maart 1942 capituleert het KNIL in Bandoeng. Diezelfde dag wordt Jozef samen met zijn confrater, legeraalmoezenier Romualdus Bijlhout, krijgsgevangen genomen. Ze willen bij hun manschappen blijven, maar de Japanners – niet bekend met de functie van aalmoezenier – stuurt hen als niet-militairen weg. Op 5 februari 1943 wordt Willibrordus opnieuw geïnterneerd in Surabaya. Daar komt hij Bijlhout opnieuw tegen, samen met hun confrater Xaverius Vloet uit Oploo, die zou omkomen bij de scheepsramp van de Junyo Maru. Samen worden ze overgebracht naar het kamp in Tjimahi, waar de sfeer zo ontspannen is, dat de paters er ongehinderd hun priesterlijke functies kunnen uitoefenen.
Na de oorlog treedt Willibrordus in februari 1946, tegen de achtergrond van de nieuwe revolutionaire onlusten in Nederlands-Indië, opnieuw tot het KNIL toe als legeraalmoezenier. Op 17 september 1946 komt hij echter na een kort ziekbed plotseling te overlijden. Pater Willibrordus wordt 43 jaar oud. Vanwege zijn populariteit en zijn moed – hij stond bij de acties vooraan in de strijd en was in de krijgsgevangenkamp een steun en toeverlaat voor de troepen – wordt hij met militaire eer begraven in Batavia. Hij vindt zijn laatste rustplaats daar op het Nederlands ereveld Menteng Pulo.
Reactie toevoegen